Jeśli potrzebujesz wsparcia, zmagasz się z trudnościami wychowawczymi lub planujsze rodzicielswto, jeśli przeżywasz kryzys w związku i chcesz wesprzeć swoje dziecko zapraszamy do Strefy Rodzica.

Podziel się z innymi

http://www.karuna.com.pl/660/

Życie z diagnozą choroby nowotworowej

Otrzymanie diagnozy choroby nowotworowej to zawsze szok dla pacjenta (lub rodziny, jeśli pacjent nie zostanie powiadomiony o diagnozie) i wielki strach przez śmiercią, choć nie każdy nowotwór jest przecież złośliwy i nie każdy na pewno skończy się źle. Warto pamiętać, że obecnie chorobę nowotworową postrzega się jako chorobę przewlekłą. Dr Jimmie Holland, która stworzyła psychoonkologię w latach 70-tych, uznała niesienie pomocy emocjonalnej osobom chorym na raka i ich rodzinom za najważniejsze zadanie osób pracujących w obszarze psychoonkologii.

Doświadczony psycholog/psychoterapeuta  pomaga pacjentowi uświadomić sobie jakie emocje przeżywa i będzie przeżywał, pomaga w radzeniu sobie z nimi, z bólem, niepokojem, lękiem i strachem.  Wsparcie to dotyczy wszystkich stadiów choroby nowotworowej.

1) Faza diagnostyczna (od chwili zauważenia zmiany do ustalenia rozpoznania) jest to bardzo ważny czas – przeżywany w lęku, stresie i wahaniach chorego czy poddać się badaniom (których się boi) czy uciec do przyjemniejszej formy leczenia niekonwencjonalnego.

2) Faza leczenia (potrzeba łagodzenia środkami farmakologicznymi i psychologicznymi przykrych objawów towarzyszących leczeniu onkologicznemu – np. zmęczenia, drażliwości, napięcia, zaburzeń snu itp.)

3) Faza wznowy procesu chorobowego (pomoc w złagodzeniu reakcji przygnębienia, buntu itp.).

4) W okresie remisji (stan ustąpienia objawów chorobowych) lub wyzdrowienia – jest to czas, okresowo kontrolowany przez onkologów, któremu towarzyszą również objawy, wzmożonej samoobserwacji i lękowego oczekiwania przyszłości – wymagający często pomocy psychologicznej.

5) Bardzo potrzebna jest pomoc psychoterapeutyczna  tym pacjentom, u których proces choroby nowotworowej osiągnął stadium znacznego zaawansowania – stan terminalny. Całościowy charakter sprawowanej wówczas opieki i leczenia wymaga zaspokojenia wszelkich ważnych potrzeb chorego, w tym głównie potrzeb psychicznych (źródło http://prosalute.info).

Podziel się z innymi

Jak pracujemy

Proponowane przez nas formy pracy terapeutycznej opierają się na podejściu humanistyczno-egzystencjalnym. Istotą terapii Gestalt jest poszerzanie świadomości uczuć, emocji, potrzeb, mechanizmów działania a także tego, co dzieje się w naszym ciele. Świadomość, tego co robię, czego nie robię, stanowi pierwszy krok, by dokonać zmiany w życiu. Świadomość siebie, swoich ograniczeń i mocnych stron daje możliwość dokonywania wyborów zgodnych z własnymi potrzebami. Często powstają w wyniku doświadczeń – „niedomkniętych figur”, które są wynikiem niedokończonych sytuacji, niedopowiedzia- nych zdań i przytrzymują naszą energię. Tym samym nie pozwalają doświadczać pełni życia. Psychoterapeuta Gestalt tworzy przestrzeń i towarzyszy w domykaniu trudnych spraw w atmosferze dyskrecji i szacunku.

Terapia Gestalt akcentuje TU i TERAZ. W procesie terapeutycznym charakterystyczna jest relacja JA -Ty, czyli spotkanie człowieka z człowiekiem a podstawową metodą pracy jest „egzystencjalny dialog”. Terapeuta Gestalt nie udziela rad, ale pomaga klientowi w poszukiwaniu własnego sposobu bycia w świecie.

Terminy spotkań z terapeutą są ustalane indywidualnie. Skontaktuj się z wybranym specjalistą.

„ Nasze najgłębsze wzruszenia, szacunek i miłość dla siebie, a także wiedza o nas samych ujawniają się w obecności osoby, która w pełni nas akceptuje.” 

Joseph Zinker.

Podziel się z innymi

POLITYKA PRYWATNOŚCI

POLITYKA PRYWATNOŚCI
newsletter, witryna www

Serwis Karuna.com.pl przetwarza dane osobowe tylko i wyłącznie na swoją potrzebę. Odbywa się to zgodnie z obowiązującym prawem – ustawą o ochronie danych osobowych z dnia 29 sierpnia 1997 roku oraz ustawie o świadczeniu usług drogą elektroniczną z dnia 18 lipca 2002 roku. Użytkownik ma wgląd do przetwarzanych danych osobowych w każdej chwili.

Przekazywanie informacji
Zapewniamy, że Twoje dane nie będą przekazywane podmiotom do tego nieuprawnionym. Żadne dane identyfikacyjne użytkowników Serwisu, do żadnych celów, nie są przekazywane jakiejkolwiek osobie trzeciej. Dane użytkowników, którzy zarejestrowali się w Serwisie w celu uzyskania dostępu do Newslettera są wykorzystywane w celu wysłania danemu użytkownikowi nowego Newslettera.

Częstotliwość Newslettera
Karuna zobowiązuje się do wysyłania maksymalnie 1 wiadomości tygodniowo. Standardowo wysyłka realizowana jest raz w miesiącu. Dodatkowo zapisując się na listę subskrybent otrzymuje automatyczne wiadomości kiedy tylko pojawią się nowe wydarzenia w kategori Aktualności oraz Warsztaty

Niezamówione wiadomości
Wszelkie przykłady niezamawianej poczty prosimy zgłaszać na adres recepcja@karuna.com.pl

Realizacja z dalszego otrzymywania wiadomości
Subskrybent newslettera w każdym momencie ma możliwość rezygnacji z jego dalszego otrzymywania. W tym celu należy kliknąć w link rezygnacji (stopkę rezygnacji) będący nieodzownym elementem każdego newslettera otrzymanego z serwisu karuna.com.pl.

Pliki Cookies
Serwis Karuna.com.pl przechowuje pliki cookies, w których znajdują się informacje niezbędne do prawidłowego funkcjonowania serwisu, między innymi do utrzymania sesji użytkownika i lepszego dopasowania serwisu do potrzeb użytkowników. Pliki cookies nie pozwalają na identyfikację użytkownika, za ich pomocą nie są również przetwarzane dane osobowe. Serwis Karuna.com.pl udostępnia każdemu użytkownikowi wgląd do swoich danych profilowych, a także możliwość ich modyfikacji.

Zmiany polityki prywatności
Serwis Karuna.com.pl zastrzega, iż w przyszłości może wprowadzić zmiany w Polityce Prywatności. Wraz z każdą zmianą nowa wersja Polityki Prywatności będzie się pojawiać w tym miejscu. Korzystając z serwisu po tej dacie użytkownik akceptuje zmiany w nowej wersji Polityki Prywatności.

Jeżeli uznaliby Państwo, że w jakiś sposób przekroczona została Państwa prywatność, prosimy o kontakt mailowy z naszym serwisem – recepcja@karuna.com.pl

Podziel się z innymi

Ja przeżyć czas po stracie kogoś bliskiego?

William Worden w książce „Grief Counseling and Grief Therapy” opisuje „cztery zadania w żałobie”. Mogą być one pomocą dla osoby, która doświadczyła śmierci bliskiej osoby, pomagają przetrwać czas żałoby oraz wkroczyć w nową fazę życia.

1. Zaakceptuj, że utrata jest prawdziwa.

Pierwszą reakcją na wiadomość o śmierci bliskiej osoby zwykle jest zaprzeczenie. Negacja zaistniałego status quo następuje przy pomocy różnorodnych postaw – deprecjonowania wagi straty, a nawet oszukiwania się, że dana osoba ciągle żyje.

 

Często łatwiejsze jest intelektualne uchwycenie czyjegoś odejścia (tj. że fizycznie danej osoby już nie ma), niż zrozumienie emocjonalne (tj. że strata jest nieodwracalna, bliski już nie wróci). Pierwszym „zadaniem” w procesie doświadczania żałoby jest zatem przyznanie, że bliski nie żyje.

2. Nie odrzucaj uczucia bólu.

Ból w żałobie może mieć zarówno wymiar emocjonalny, jak i fizyczny. To naturalny proces.

Postawa zaprzeczenia, odrzucenia bólu może prowadzić poważniejszych objawów fizycznych i przedłużyć proces zdrowienia.

 

Niektórzy ludzie próbują uniknąć cierpienia poprzez ucieczkę w wir zajęć, inni zażywają farmaceutyki, narkotyki lub sięgają po alkohol, by stłumić cierpienie.

Odczuwanie bólu po śmierci kogoś bliskiego jest trudne, ale istotne: pozwala wrócić do równowagi. Osierocony człowiek ma prawo rozpaczać, silne emocje muszą znaleźć „ujście”, powstrzymywanie się od okazywania żalu tylko pogarsza sytuację.

Osobą przeżywającą żałobę targają różnorakie uczucia – żal, gniew, strach, gorycz, złość. Niektórzy zaś stają się apatyczni. Huśtawka nastrojów jest normalnym elementem procesu „dochodzenia do siebie” po śmierci kogoś bliskiego.

3. Przystosuj się do nowego życia.

Kiedy umiera ktoś bliski, wraz z nim tracimy w pewnym stopniu nasz modus vivendi. Odczuwamy więc żal nie tylko z powodu utraty kogoś kochanego, ale i tęsknoty za dawnym stylem życia.

Uczucie żalu dotyczy wszystkich aktywności, których jesteśmy pozbawieni w związku ze śmiercią bliskiej osoby.

Wielu osieroconych ludzi określa swoje życie jako puste, bezbarwne, bezsensowne.

To normalne reakcje, ale po okresie głębokiego żalu przychodzi czas na powracanie do zdrowia, akceptację nowego stanu rzeczy i zaangażowanie się w nowe aktywności.

Trzeba przeorganizować swoje życie i spróbować otworzyć się na innych.

 

4. Pamięć o zmarłym nie musi powstrzymywać przed ruszeniem naprzód.

To może być wyjątkowo trudne dla osób, które uważają, że są nielojalne wobec zmarłego, gdy zaczynają myśleć o radościach, nowym sposobie spędzania czasu, zabawie z przyjaciółmi. Tymczasem utrzymanie w sercu miejsca dla zmarłego nie musi wykluczać radości z życia.

W tej fazie zdrowienia ludzie zaczynają kształtować nową świadomość siebie samego, przestają unikać towarzystwa, zaczynają na nowo zajmować się swymi potrzebami.

Wspomnienia o zmarłym pozostają, a ich nasilenie niejednokrotnie jeszcze może sprawić ból, ale świadczy to jedynie o tym, że dana osoba była dla nas bardzo ważna.

Na początku trudno uwierzyć, że cierpienie kiedyś przestanie być dominującym odczuciem. Z czasem jednak zmienia się jego nasilenie, a częstotliwość odczuwania żalu zmniejsza się. Nie powinno to stanowić powodu do wyrzutów sumienia, odnajdywanie blasków życia, nie tylko jego cieni, nie świadczy o zapomnieniu.

Podziel się z innymi

Choroba psychosomatyczna

Według definicji Światowej Organizacji Zdrowia choroby psychosomatyczne to choroby przebiegające albo pod postacią zaburzeń funkcji, albo zmian organicznych dotyczących poszczególnych narządów czy układów, w przebiegu których czynniki psychiczne odgrywają istotną rolę w występowaniu objawów chorobowych, ich zaostrzeniu i zejściu choroby.
Na rozwój chorób psychosomatycznych ma wpływ silny, długotrwały stres.

Do chorób psychosomatycznych zalicza się:
– zaburzenia odżywiania (jadłowstręt psychiczny (anoreksja), otyłość)
– choroba wrzodowa
– niektóre przypadki nadciśnienia tętniczego
– alergie
– atopowe zapalenie skóry
– łuszczycę
– stwardnienie rozsiane
– astma oskrzelowa
– migreny
– zaburzenia snu

W przypadku chorób psychosomatycznych niezwykle ważna jest pomoc psychologiczna. W trakcie spotkań z psychologiem/terapeutą można nauczyć się sposobów radzenia sobie ze stresem, z trudnymi emocjami. To również okazja do wspólnego poszukiwania nowych, lepszych strategii w życiu codziennym, takich które będą wspierać proces zdrowienia.

Terminy spotkań są ustalane indywidualnie. Skontaktuj się z wybranym psychologiem/terapeutą.

Podziel się z innymi

Depresja a choroba somatyczna

Występowanie depresji z chorobami somatycznymi ma zawsze bardzo negatywne skutki. Typowe dla depresji trudności decyzyjne, spadek motywacji, tendencja do izolowania się od otoczenia wiąże się z ryzykiem pogorszenia współpracy pacjent-lekarz, nieregularności wizyt, nie stosowania się do zaleceń, a co z tym jest związane opóźnianiem diagnostyki i leczenia.

Z drugiej strony przewlekła ciężka choroba somatyczna powoduje pojawienie się psychologicznych czynników stresowych, konieczności przystosowania się pacjenta do ograniczeń, bólu i dyskomfortu. Przypuszcza się, iż największą rolę we wzajemnym powiązaniu depresji i chorób somatycznych odgrywają czynniki patofizjologiczne – zmiany hormonalne wynikające z aktywacji tzw. osi stresu, układ immunologiczny, płytkowe mechanizmy krzepnięcia krwi itp.

Współistnienie depresji z chorobą somatyczną niesie ze sobą bardzo poważne skutki zdrowotne. Szereg obserwacji wykazało, iż depresja wpływa negatywnie na przebieg i rokowanie wielu chorób, w tym na śmiertelność, np. u chorych na choroby nowotworowe, czy chorych po zawale mięśnia sercowego. Stanowi przyczynę subiektywnego cierpienia i obniża jakość życia. Zmniejsza szansę podjęcia rehabilitacji, powoduje pozostawanie pacjentów dłużej w roli chorego, który nie podejmuje swojej normalnej aktywności domowej i zawodowej, rezygnuje z pracy, stara się o rentę inwalidzką. U osób cierpiących na depresję pamiętajmy, iż zawsze istnieje ryzyko samobójstwa.

Wiele badań wskazuje na częstsze występowanie zespołu depresyjnego lub pojedynczych objawów depresji, u osób cierpiących na choroby somatyczne w porównaniu z populacją ogólną. Obecność przewlekłej choroby somatycznej stanowi czynnik ryzyka zachorowania na depresję. Objawy depresyjne można stwierdzić u ponad 40% osób przebywających w szpitalach z powodu chorób somatycznych. Na wybranych przykładach możemy prześledzić częstość występowania zaburzeń depresyjnych w różnych schorzeniach:

  • choroba wieńcowa 17 – 20%
  • udar mózgu 23 – 35%
  • choroba Parkinsona >50%
  • zespoły bólowe >50%
  • nowotwory złośliwe 20 – 40%
  • cukrzyca 10 – 27%
  • choroby tarczycy (w tym niedoczynność tarczycy; choroba Hashimoto) 20 – 30%
  • populacja ogólna 5 – 10%
Podziel się z innymi

Jak pomóc osobie cierpiącej na depresję?

Wysłuchaj, tego co ma ci do powiedzenia.  To jest często trudniejsze, niżby się wydawało.  Musisz często słuchać wciąż tego samego.  Nawet jeśli odpowiedź wydaje ci się oczywista, najlepiej staraj się nie udzielać rad, chyba że na wyraźną prośbę rozmówcy.

Czasem przyczyna depresji jest łatwa do zidentyfikowania.  Można wtedy pomóc takiej osobie znaleźć rozwiązanie problemu, lub przynajmniej sposób radzenia sobie z trudnościami.

Często wystarczy tylko poświęcić osobie przygnębionej trochę czasu, zachęcić do rozmowy i pomóc w codziennych zajęciach.

Człowiek cierpiący na depresję nie jest w stanie uwierzyć, że kiedykolwiek poczuje się lepiej.  Postaraj się go przekonać, że te uczucia miną, nawet jeśli będziesz musiał powtarzać to wielokrotnie.  Pomóż mu zrobić zakupy, upewnij się, że się dobrze odżywia i pomóż unikać alkoholu.

Jeśli osoba przygnębiona czuje się coraz gorzej i zaczyna mówić, że nie chce żyć, lub że pragnie wyrządzić sobie krzywdę, należy to potraktować poważnie i przekonać ją, żeby powiedziała o tym lekarzowi.

Spróbuj przekonać tę osobę, żeby poddała się leczeniu.  Zachęć ją do brania leków, lub do wizyt w poradni lub u psychoterapeuty.  Jeśli masz jakieś wątpliwości co do obranej metody leczenia porozmawiaj o tym z lekarzem lub psychoterapeutą.

Korzystno z materiałów Royal College of Psychiatrists, Wielka Brytania

Podziel się z innymi

Leki przeciwdepresyjne

W przypadkach poważnej lub przewlekłej depresji, lekarz może zalecić środki przeciwdepresyjne.  Nie są to leki uspokajające, choć mogą one złagodzić niepokój i podenerwowanie.  Dzięki nim ludzie cierpiący na depresję mogą się poczuć lepiej, co sprawi że odzyskają radość życia i łatwiej poradzą sobie z problemami.

Należy jednak pamiętać, że w przeciwieństwie do większości środków medycznych, efekty działania leków przeciwdepresyjnych nie są od razu widoczne.  Często nie zauważamy żadnej poprawy w nastroju przez pierwsze dwa, trzy tygodnie, choć inne problemy mogą się poprawić nieco szybciej.  Już po kilku dniach na przykład ludzie często zauważają, że lepiej śpią i że czują się mniej niespokojni.

Więcej o lekach przeciwdepresyjnych znajdziesz na stronie Royal College of Psychiatrists http://www.rcpsych.ac.uk/mentalhealthinfo/translations/polish/%C5%9Brodkiprzeciwdepresyjne.aspx

Korzystno z materiałów Royal College of Psychiatrists, Wielka Brytania

Podziel się z innymi

Która metoda jest odpowiednia dla mnie – leki czy terapia?

Zależeć to będzie od przebiegu i stopnia nasilenia twojej depresji.  Na ogół psychoterapia okazuje się efektywna w leczeniu łagodnej i umiarkowanej depresji.  Uważa się, że leczenie farmakologiczne nie przynosi skutków w depresji łagodnej.  W przypadku głębokiej depresji najczęściej stosuje się leki przeciwdepresyjne przez okres siedmiu do dziewięciu miesięcy.

U ludzi, którym leczenie farmakologiczne pomogło w poprawie nastroju, psychoterapia jest często kolejnym etapem leczenia.  Daje ona szansę uporania się z problemami, które mogłyby spowodować nawrót depresji.

Jak więc widać nie chodzi o to, jaki sposób leczenia wybrać, ale która metoda jest najbardziej odpowiednia na danym etapie leczenia.  W leczeniu umiarkowanej depresji, zarówno psychoterapia, jak i leczenie farmakologiczne są w równym stopniu efektywne (patrz bibliografia).  Pośród wielu psychiatrów istnieje przekonanie, że w leczeniu głębokiej depresji bardziej skuteczne jest leczenie farmakologiczne.

Niektórzy pacjenci opowiadają się jednak przeciwko lekom, inni przeciwko psychoterapii.  Często więc jest to kwestia osobistego wyboru.

Kiedy jesteśmy przygnębieni, podejmowanie decyzji przychodzi z trudem, stąd też dobrze jest omówić te rzeczy z rodziną, lub ludźmi, którym ufamy.  Mogą oni nam pomóc podjąć decyzję.

Terapeuci pracujący w naszym ośrodku są przekonani, iż najlepszą formą leczenia depresji  jest stosowanie terapii skojarzonej tj.: połączenia psychoterapii i farmakoterapii.

Korzystno z materiałów Royal College of Psychiatrists, Wielka Brytania

Podziel się z innymi